De ruiter kan zelf kiezen wat hij voor zijn paard wil zijn. De meeste ruiters willen in principe wel graag voor het partner-model kiezen, maar het valt niet mee om tussen alle methodes die momenteel aangeboden worden, een keuze te maken. Niet alles wat als paardvriendelijk, natuurlijk of klassiek aangeboden wordt, past ook daadwerkelijk bij de natuur van het paard en bij de psychische, fysieke en sociale vaardigheden die hij ter beschikking heeft.

De klassieke rijcultuur streeft ernaar ruiter en paard samen een bewegingsdialoog - vergelijkbaar met dansen - te laten uitvoeren. Om dit mogelijk te maken moet de ruiter sterk investeren in het uitbouwen van zijn eigen vaardigheden en leren om begrip voor zijn paard te ontwikkelen. Hij wordt echter voor deze moeite beloond door een goede relatie met zijn paard en de zekerheid dat hij het dier met deze methode niet schaadt.

Niet op knopjes drukken, maar in een partnerschappelijke dialoog met het paard treden

De  zo genoemde "stimulus-response"-methode voor het rijden en trainen van het paard maakt het voor de ruiter iets gemakkelijker. Het geven van hulpen kan als het ware geïnterpreteerd worden als het drukken op knopjes en het paard dient dus "op knopdruk” te functioneren. Maar in deze methode wordt het paard gereduceerd tot een  "black box”, hij heeft zelf niets in te brengen, moet net als een soldaat, zonder nadenken, reflexmatig een bevel uitvoeren. Deze manier van rijden gaat soms zelfs zo ver dat het paard bewust hulpeloos gemaakt wordt opdat hij aan deze eis tot reflexmatig reageren zou kunnen voldoen. Dat het paard, wanneer hij op deze manier gedomineerd wordt, zijn persoonlijke integriteit verliest, wordt op de koop toe genomen.

Het paard kan echter wel dankzij zijn bewegingsgevoel en zijn uitstekende bewegingsplanning veel bijdragen aan de gezamenlijke bewegingsdialoog. Door zijn bereidheid een relatie met de mens aan te gaan, kan hij grote prestaties verrichten. Als de mens er door voldoende kennis van de biomechanica en psychomotoriek van het paard voor zorgt dat het geen schade toegebracht wordt door de ruiter op zijn rug, en als hij de training tot een bewegingsspel voor het paard maakt, dan krijgt het rijden en gereden worden een extra dimensie.

In de loop van de eeuwenlange geschiedenis van samenwerking van mens en paard zijn er altijd mensen geweest die het paard uitsluitend als bewegingsmachine bekeken. Het moest alleen maar "functioneren”. Men deed er alles aan om dit, met welke middelen dan ook, te bereiken. En er zijn ook mensen geweest die probeerden zich in het paard te verplaatsen en die hun kennis van de natuur van het paard gebruikten om ervoor te zorgen dat de samenwerking ook voor het paard plezierig  was, en dat zowel ruiter als paard door deze gezamenlijke bezigheid in hun ontwikkeling bevorderd werden. Deze twee opvattingen over het rijden zijn er vandaag nog altijd. Juist in de zogenoemde "moderne paardensport" tref je (soms gecamoufleerd) vooral de dominantie-opvatting  aan en de moderne " paardenbendigers"   genieten veel aanzien en bewondering.

Al meer dan 400 jaar geleden beweerde de uitvinder van de slofteugel, de Duke of Newcastle, dat de paarden, die hij opgeleid heeft hem in de paardenhemel zouden aanbidden voor wat hij voor hen gedaan heeft. Hij investeerde veel tijd en moeite en PR om zijn brutale manier van rijden te rechtvaardigen. Dit doen de moderne paardenbendigers die het paard brutaal domineren ook. Daarbij lukt het hun heel goed om te verhullen dat ze tegen de natuur van het paard handelen.